Πέμπτη 31 Ιανουαρίου 2013

Στους κόμβους Αλμυρού και Αερινού οι αγρότες της Μαγνησίας



Τα ξημερώματα της Παρασκευής στις 02.40 και με το θερμόμετρο να δείχνει -5 βαθμούς Κελσίου οι αγρότες παραμένουν στο μπλόκο του κόμβου του Αερινού.

Ανατέλλει η 7η ημέρα αναβρασμού για την ελληνική αγροτιά και οι αγρότες της Μαγνησίας, από το μεσημέρι της Πέμπτης, συγκεντρώνονται στους κόμβους Αλμυρού και Αερινού, αναμένοντας την ενίσχυση των μπλόκων τους, τόσο από τους αγρότες του Πηλίου όσο και των Φαρσάλων.

Η κραυγή αγωνίας από την παγωμένη ελληνική ύπαιθρο απευθύνει έκκληση στην εξουσία για την επίτευξη συμφωνίας στο ζήτημα της αγροτικής πολιτικής που θα ακολουθηθεί.

Επιμέλεια: Σοφία Χρονοπούλου
Πηγή: e-volos.gr
http://www.zougla.gr/greece/article/stous-komvous-almirou-ke-aerinou-i-agrotes-tis-magnisias

Μια βιβλική υπεράσπιση του Εθνοτικού Εθνικισμού




«Οι φυλές είναι φαινόμενο της αθεΐας, όχι επιλογή του Χριστιανού»




Εισαγωγή ΚΟ: Το παραπάνω το διάβασα σε ένα κείμενο που δημοσιεύθηκε σε κάποιο προτεσταντικό θεολογικό blog. Εκεί διάβασα επίσης, ότι «μακριά από την εκκλησία κουβαλάμε παντού τις φυλετικές μας διακρίσεις και είμαστε καταδικασμένοι να βλέπουμε μόνο μέλη της δικής μας φυλής, κάτι που επιβεβαιώνει και ενδυναμώνει τις διαχωριστικές γραμμές».


Ώστε φαινόμενο της αθεΐας η φυλή; Μήπως και η συγγένεια; Μήπως και η οικογένεια; Ή μήπως και το φύλο;;; Και οι φυλετικές διακρίσεις (εννοώντας με αυτό ότι η ανθρωπότητα διακρίνεται σε φυλές) είναι κάποιου είδους «βάρος» που κουβαλάμε και το οποίο, κατά τον (την) αρθογράφο,πηγαίνοντας στην εκκλησία το αφήνουμε και… ησυχάζουμε.


Παρόμοιες «θεολογικές»απόψεις βρίσκονται και αλλού και ίσως τις δούμε και τις ακούσουμε πιο καθαρά στο προσεχές μέλλον.

Είναι γνωστό ότι οι οραματιστές της Νέας Τάξης Πραγμάτωνεπιζητούν διακαώς, στο όνομα της παγκοσμιοποιήσεως, την διάλυση των εθνικών κρατών, την δημιουργία μίας«παγκόσμιας (δια)κυβέρνησης» και την οικοδόμηση «πολυφυλετικών /πολυπολιτισμικών» κοινωνιών. Ο άνθρωπος και ιδιαίτερα ο άνθρωπος της Δύσης,πρέπει πάση θυσία να απογυμνωθεί από κάθε πολιτιστική αξία, να αποσυνδεθεί από την εθνική του εστία, την ιστορία του, την γλώσσα του την πίστη του και τον πολιτισμό του. Να ξεχάσει με λίγα λόγια την ταυτότητά του ή μάλλον να την«σβήσει» μέσα στον χυλό της παγκοσμιοποίησης. Και όπως είχε πει ο μακαριστός Χριστόδουλος: «Για να ολοκληρωθεί η παγκοσμιοποίηση πρέπει να φύγουν όσοι σηκώνουν τη Σημαία».



Τα τελευταία χρόνια προκειμένου να προετοιμαστούν καλύτερα οι μάζες των ανθρώπων για την παγκόσμια κυβέρνηση (και τον παγκόσμιο κυβερνήτη)και καθώς η θρησκεία συνεχίζει να παίζει ένα σημαντικότατο ρόλο στις ανθρώπινες κοινωνίες, παρατηρείται να χρησιμοποιείται έντεχνα και ο χώρος της θρησκείας,στην προσπάθεια να εμπεδώσει ο σύγχρονος άνθρωπος ότι αποτελεί τον πολίτη ενός«παγκόσμιο χωριού», οπότε πρέπει να περιμένει «παγκόσμιες λύσεις».

Κύριο όχημα αυτής της ιδέας είναι οι διάφορεςοικουμενιστικέςκινήσεις (διαθρησκευτικά συνέδρια, συμπροσευχές κλπ) που συνοψίζονται στο ‘δόγμα’ ότι «οι θρησκείες δεν πρέπει να λειτουργούν διχαστικά», αφού στο κάτω κάτω «όλοι είμαστε παιδιά ενός Θεού», άρα οι όποιες διαφορές πρέπει να παραμεριστούν, χάριν της «ενότητας», της «αγάπης» και της«ειρήνης».

Επειδή όμως οι κινήσεις αυτές συνήθως γίνονται μεταξύ υψηλοβάθμιων και σε κλίμα ολίγον ‘privé’, έχουν ελάχιστη απήχηση στην πλειοψηφία των πιστών. Μιαθεολογία όμως που θα ενοχοποιεί την αγάπη για το έθνος και την φυλή ως«δείγματα πτώσης» και κατόπιν θα στιγματίζει το ίδιο το έθνος και την φυλή ως«φαινόμενα αθεΐας», ίσως καταφέρει περισσότερα.
Κάτω από αυτό το πρίσμα ο ΚΟ παρουσιάζει το παρακάτω μεγάλο άρθρο (σε 2 κομμάτια) ως έναν αντί-λογο στην προσπάθεια πειθαναγκασμού του χριστιανού να αποβάλλει την ταυτότητά του ως κάτι «κακό» και να «αγκαλιάσει»την πολυπολιτισμικότητα ως κάτι «καλό». Κάποια σημεία μπορεί να φαντάζουν«ξένα» στον Έλληνα αναγνώστη, αλλά νομίζω ότι το άρθρο, γενικότερα, αξίζει.
Είναι του David Opperman από την αμερικάνικη ιστοσελίδα‘Faith and Heritage’ που υπερασπίζεται την παραδοσιακή δυτική χριστιανική κουλτούρα.

Μια βιβλική υπεράσπιση του Εθνοτικού Εθνικισμού


A Biblical Defense of Ethno-Nationalism

Ο όρος ‘Ethno-Nationalism’ μεταφράζεται "εθνοτικός εθνικισμός" ή "εθνοτικο-εθνικισμός" και αναφέρεται σε εθνοτικά ομοιογενείς πολιτείες
Ο Εθνοτικός εθνικισμός είναι ένα σύστημα πεποιθήσεων που επιβεβαιώνει μια παραδοσιακή χριστιανική κατανόηση για την οικογένεια, τη φυλή και το έθνος. Ο εθνοτικός εθνικισμός υποστηρίζει ότι τα έθνη ορίζονται και έχουν τις ρίζες τους σε μια κοινή κληρονομικότητα, και ότι τα θεμέλια του έθνους βασίζονται στην κοινή καταγωγή, γλώσσα, πολιτισμό, θρησκεία, και παραδόσεις.


Ποιοι είναι οι κύριοι παράγοντες που συνδέουν ένα έθνος;Είναι η κοινή καταγωγή ή οι κοινές ιδέες; Κατά μία έννοια, ο εθνοτικός εθνικισμός είναι περιττός. Είναι προφανές ότι η αγγλική λέξη ‘nation’ (έθνος) παραδοσιακά ορίζεται από τη γέννηση, όχι μόνο ως προς τα γεωγραφικά ή τα πολιτικά σύνορα. Η λέξη ‘έθνος’στην αγγλική γλώσσα σχετίζεται με την γέννηση, που σημαίνει τη γέννηση, από μια νεο-γενέθλια πλευρά. Τα Χριστούγεννα γιορτάζουμε τη γέννηση (nativity) του Χριστού. Είστε ένας ντόπιος (native) από τη γενέθλια γη σας. Αλλά αν αυτό είναι αλήθεια, γιατί συνεχίζουμε να μιλάμε για εθνο-εθνικισμό, δεδομένου ότι είναι περιττό; Γιατί δεν υπερασπιζόμαστε απλώς την έννοια του εθνικισμού; Ο λόγος είναι ότι στην πρόσφατη ιστορία έχουμε δει την υπεροχή της έννοιας του «προτασιακού έθνους» (‘proposition nation’). Ένα έθνος - πρόταση υποτίθεται ότι είναι μια ομάδα ανθρώπων που ενώνονται κάτω από μια κοινή ιδεολογία και όχι λόγω κοινής κληρονομικότητας, αλλά όπως θα δούμε, το έθνος πρόταση είναι μια αντίφαση.
(Το ‘propositionnation’, που είναι μία νεοσυντηρητική επινόηση, μπορεί να μεταφραστεί ως πολυπολιτιστικό Έθνος-Ιδέα,αντί του εθνικού κράτους. Σημαίνει ότι όλοι μπορούν να γίνουν μέλη αυτού του έθνους, αρκεί να πιστεύουν σε μία «ιδέα» π.χ. «δημοκρατία», «αμερικάνικο όνειρο» κλπ, σε αντίθεση με τα έθνη που έχουν κοινούς δεσμούς ιστορίας,κουλτούρας, αίματος κλπ.)


Το ερώτημα που ως ορθόδοξοι Χριστιανοί (δεν εννοεί κατά το δόγμα) πρέπει να ρωτήσουμε είναι, πώς η Αγία Γραφή χρησιμοποιεί τον όρο έθνος;Τι είδους έθνος προωθεί η Αγία Γραφή; Μήπως η Αγία Γραφή υποστηρίζει ένα πιο παραδοσιακό ορισμό του έθνους; Ή μήπως η Αγία Γραφή προωθεί την ιδέα ενός «προτασιακού έθνους», την πρόταση (ως ιδέα, σύμφωνα με τα παραπάνω) να έχει κάποιος χριστιανική πίστη; Στόχος μου είναι να αποδείξω ότι η Αγία Γραφή, στην πραγματικότητα προωθεί την παραδοσιακή έννοια του έθνους ως μια συνάθροιση ανθρώπων που μοιράζονται μια κοινή καταγωγή.
Η σημασία και η χρήση της λέξης Έθνους στην Αγία Γραφή 

Η Αγία Γραφή είναι γραμμένη σε δύο γλώσσες: τα Εβραϊκά και τα Ελληνικά. Η βιβλική λέξη που χρησιμοποιείται στην Ελληνική Καινή Διαθήκη και τη μετάφραση των Εβδομήκοντα της Παλαιάς Διαθήκης είναι η λέξη έθνος (‘ethnos’). Αυτή η λέξη σχετίζεται με την αγγλική λέξη ‘ethnicity’(εθνικότητα) και δηλώνει εκείνους που έχουν κοινή καταγωγή. Ο ορισμός αυτός είναι επίσης σύμφωνος με το πώς η λέξη ‘έθνος’ χρησιμοποιείται στην Αγία Γραφή.Τα έθνη αναφέρονται για πρώτη φορά στον πίνακα των Εθνών στη Γένεση κεφάλαιο10. Ο πίνακας των Εθνών κατατάσσει τους ανθρώπους που κατάγονται από το Νώε μετά τον βιβλικό κατακλυσμό. Όλα αυτά τα έθνη αναφέρονται με βάση την κληρονομικότητα, όπως τα κλαδιά από ένα δέντρο που έχει το Νώε για κορμό του. Τα έθνη απαριθμούνται ως επέκταση των οικογενειών, και η χρήση της λέξης έθνος είναι συνεπής σε ολόκληρη την Αγία Γραφή. Μετά από μια σειρά από γενιές που πέρασαν μετά τον Κατακλυσμό, ένας άνδρας με το όνομα Νεβρώδ προσπάθησε να χτίσει μια αυτοκρατορία. Η βασιλεία του ονομαζόταν Βαβέλ και ο ίδιος ένωσε πολλές διαφορετικές ομάδες ανθρώπων κάτω από την χαρισματική ηγεσία του. Οι άνθρωποι υπό την εξουσία του Νεβρώδ έθεσαν ως στόχο τους να χτίσουν μια πόλη και έναν πύργο ως ένα μνημείο για τη δέσμευσή τους για «πολιτική ενότητα». Ο Θεός λαμβάνει γνώση αυτής της συμφωνίας και διακηρύσσει ότι αυτό θα φέρει ως αποτέλεσμα το κακό να γίνει ανεξέλεγκτο. Ο Θεός αποφασίζει να συγχύσει τις γλώσσες των κατασκευαστών της Βαβέλ, έτσι ώστε οι άνθρωποι να μην μπορούν πλέον να παραμείνουν ενωμένοι σε ένα πολιτικό σώμα. Αυτό είναι ένα ισχυρό βιβλικό απόσπασμα που αποδεικνύει ότι τα εθνικά σύνορα και οι διαιρέσεις είναι ανάλογες με τη φυσική τάξη που ο Θεός έχει διατάξει.


Ορισμένοι μπορεί να ισχυριστούν ότι η διαίρεση των εθνών ήταν μόνο μια παροδική λύση σε ένα πρόβλημα που υπήρχε αρκετούς αιώνες πριν,και ότι εν Χριστώ επουλώνονται αυτοί οι διαχωρισμοί. Οι άνθρωποι που έχουν αυτή την άποψη θεωρούν συνήθως τα εθνικά σύνορα ή τις εθνικές διαιρέσεις ως ένα πρόβλημα που τελικά θα λυθεί. Ο εθνο-εθνικιστές διαφωνούν με αυτή την άποψη της τελεολογίας ή του σκοπού της φυλής και των φυλετικών διακρίσεων. Οι εθνο-εθνικιστές υποστηρίζουν ότι ο Θεός είχε πρόθεση να δημιουργήσει ξεχωριστές φυλές, έθνη, γένη,οικογένειες από την αρχή, και ότι τελικά όλοι οι άνθρωποι θα είναι ενωμένοι κάτω από τον Χριστό. Καθώς οι φυλετικές διακρίσεις υπάρχουν στον Ουρανό (δηλ.τα έθνη είναι διακριτά), είναι σαφές ότι ήταν πρόθεση του Θεού να υπάρχουν διακρίσεις των φυλών για τη δική Του δόξα. Δεν υπάρχει κάτι στην Αγία Γραφή που να δείχνει ότι το να διακρίνονται οι φυλές ή το να υπάρχει φυλετική ταυτότητα είναι μια παροδική λύση σε ένα προσωρινό πρόβλημα. Αντ’ αυτού οι διακρίσεις αυτές αποτελούν αναπόσπαστο στοιχείο της ταυτότητας μας, που θα διαρκέσει για πάντα. Καθώς διαπιστώνουμε ότι υπάρχουν ξεχωριστές εθνότητες στον Ουρανό και ότι υπάρχουν πολλά "έθνη σωζωμένων"(Αποκάλυψη 21:24: «..και τα έθνη των σωζομένων εν τω φωτί αυτής περιπατήσουσιν..»)είναι σαφές ότι η φυλή έχει πράγματι εγγενή σημασία.


Φυλετική υπερηφάνεια, Αφοσίωση, και Ευθύνη 

Κάτι που αποτελεί κοινό πιστεύω των λευκών χριστιανών σήμερα,είναι να πιστεύουν ότι οποιοδήποτε είδος φυλετικής υπερηφάνειας είναι εγγενώς λάθος ή κακό. Πολλοί χριστιανοί εκφράζουν την πεποίθηση ότι δεν πρέπει να επιδεικνύουμε καμία άλλη ταυτότητα παρά μόνο την εν Χριστώ ταυτότητά μας.Υπάρχει κάποιου είδους αλήθεια σε αυτό. Ο Απόστολος Παύλος θεωρούσε ό, τι τα πάντα λογαριάζονται «σκύβαλα» σε σύγκριση με το «έξοχον της γνώσεως του Ιησού Χριστού του Κυρίου», συμπεριλαμβανομένης και της δικής του καταγωγής! Είναι εξαιρετικά σημαντικό να σημειωθεί ότι ο Παύλος κάνει μια σύγκριση με υπερβολή.Ο Παύλος λέει ότι σε σύγκριση με τη δικαιοσύνη του Χριστού, όλα αυτά που έχουμε και όλα αυτά που είμαστε είναι άχρηστα! Είναι επίσης σημαντικό να επισημάνουμε ότι ο Παύλος συγκρίνει τη δική του δικαιοσύνη με την δικαιοσύνη του Χριστού.Υπό αυτή την έννοια τίποτα δικό μας δεν έχει σημασία για τη σωτηρία. Σωθήκαμε μόνο εξ αιτίας του ελέους του Χριστού. Ακόμα και ο Χριστός απαιτεί η πιστότητά μας σε Αυτόν να υπερβαίνει την πιστότητά μας στις οικογένειές μας και στους (στις)συζύγους μας! Θα ήταν σοβαρό λάθος, ωστόσο, να συμπεράνουμε ότι χαρακτηριστικά όπως η καταγωγή ή ακόμα και ο γάμος είναι χωρίς νόημα!
Πράγματι, ο ίδιος ο Απόστολος Παύλος ο οποίος είπε αυτά τα λόγια προς τους Φιλιππησίους, είπε επίσης, ότι ήταν «πρόθυμος να είναι γίνει ανάθεμα (κατάρα) από τον Χριστό» για τους «αδελφούς του, τους συγγενείς του κατά σάρκα» (Ρωμ. 9:3 : «..ευχόμην γαρ αυτός εγώ ανάθεμα είναι από του Χριστού υπέρ των αδελφών μου των συγγενών μου κατά σάρκα..»). Το «συγγενής κατά τη σάρκα» έχει την έννοια της «κοινής φυλής». Αυτή είναι μια σαφής και χωρίς ντροπή έκφραση φυλετικής υπερηφάνειας και αφοσίωσης. Ο Παύλος εκφράζει απερίφραστα την αλληλεγγύη του με το λαό του, με τους δικούς του ανθρώπους,ακόμη και αν αυτοί είναι άπιστοι και του έχουν δημιουργήσει πολλά προβλήματα (σημειώστε ότι όταν ο Απ. Παύλος - αλλά και ο απ. Πέτρος ή ο πρωτομάρτυρας Στέφανος - απευθύνονταν σε Ισραηλίτες τους έλεγε «Άνδρες αδελφοί», χαρακτηρισμό που δεν χρησιμοποιούσε σε άλλους, π.χ στην Αθήνα είπε «Άνδρες Αθηναίοι»). Η δέσμευση του Παύλου για το ιεραποστολικό του έργο σε μη-Ισραηλίτες με κανένα τρόπο δεν έρχεται σε αντίθεση με τη έμφυτη αγάπη του για τον λαό του. Αν ήταν σωστό να εκφράζει ο Παύλος τέτοια δέσμευση για το καλό της φυλής του, γιατί θεωρείται λάθος για τους λευκούς ανθρώπους να εκφράζουν την ίδια δέσμευση; Οι λευκοί άνθρωποι συνήθως αποφεύγουν να εκφράζουν αλληλεγγύη μεταξύ τους, ακόμη και όταν είναι σαφές ότι δεν εκφράζεται κάποια εχθρότητα προς τους ανθρώπους από διαφορετικές φυλές. Αυτό το συναίσθημα της αγάπης και στοργής για τους δικούς μας ανθρώπους κανείς πρέπει όχι μόνο να εκδηλώνει με θερμά συναισθήματα, αλλά επίσης θα πρέπει να εκδηλώνεται προς τα έξω με δράσεις και ευθύνες.
Σήμερα, πολλοί άνθρωποι δεν πιστεύουν στις οικογενειακές ευθύνες ή υποχρεώσεις. Αυτό είναι μεγάλο λάθος! Ο Απόστολος Παύλος λέει στον μαθητή του τον Τιμόθεο ότι «εάν (ένας χριστιανός) δεν προνοεί για τους δικούς του, και ειδικότερα για τους οικείους του, αυτός αρνήθηκε την πίστη, και είναι χειρότερος από έναν άπιστο!». Είναι προφανές ότι ως "δικούς" μας κατά πάσα πιθανότητα δεν μπορεί να είναι ερμηνευθεί υπό την έννοια αυτού που θα ονομάζαμε σήμερα φυλή. Οι «δικοί» μας σε αυτόν τον στίχο αναφέρονται στην οικογένεια υπό στενή ή υπό ευρεία έννοια. Αυτό που ο Παύλος διδάσκει εδώ είναι ότι οι άνθρωποι έχουν οικογενειακές υποχρεώσεις που ακτινοβολούν προς τα έξω.Οι ευθύνες μας για την ανθρωπότητα στο σύνολό της είναι εξαιρετικά μικρές σε σχέση με την ευθύνη που έχουμε για την άμεση οικογένειά μας. Αυτό αποδεικνύει και πάλι ότι η οικογένεια, η φυλή, το έθνος, έχουν νόημα στο παράδειγμα της κοινωνίας που δείχνει η Βίβλος.

Συνεχίζεται...

http://amethystosbooks.blogspot.gr/

Την γνώση την πνευματική, ο Θεός την κρύβει επίμονα απ τούς «σοφούς»



στη φωτογραφία, ο όσιος γέροντας Ιουστίνος τού Τσέλιε, το 1963

«Αλλ' εκείνην την γνώσιν την πνευματικήν ου δύναταί τις δέξασθαι, εάν μη στραφή, και γένηται ως παιδίον.
Εντεύθεν γαρ αισθάνεται της τρυφής εκείνης της βασιλείας των ουρανών.
Την βασιλείαν των ουρανών θεωρίαν πνευματικήν λέγουσιν, ότι εστί.
Και αύτη ουκ εν τοις έργοις των λογισμών ευρίσκεται, αλλ' εκ της χάριτος γευθήναι δύναται.
Και έως αν καθαρθή ο άνθρωπος, ουδέ ακούσαι αυτής καν ικανοί.
Διότι εκ μαθήσεως ουδείς δύναται αυτήν κτήσασθαι».

Αββά Ισαάκ του Σύρου, Τα ευρεθέντα ασκητικά, Λόγος ΙΘ'.

ΠΗΓΗ : ΤΡΕΛΟ-ΓΙΑΝΝΗΣ
http://amethystosbooks.blogspot.gr/

Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2013

ΠΕΡΙΕΡΓΗ ΕΞΕΛΙΞΗ 400 ιερείς προσλαμβάνει εσπευσμένα το ρωσικό ΥΠΑΜ - Πάνε σε Συρία και Α.Μεσόγειο



Tο υπουργείο Άμυνας της Ρωσίας θα προσλάβει περί τους 400 στρατιωτικούς ιερείς, καθώς τα 2/3  των στρατιωτών και των αξιωματικών των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων δηλώνουν βαθιά θρησκευόμενοι και πιστοί ορθόδοξοι.
Ήδη, όπως μεταδίδει το RIA Novosti, οχτώ στρατιωτικοί ιερείς αποφασίστηκε να σταλούν στον Στόλο της Βαλτικής στη Δυτική Στρατιωτική Περιφέρεια, ως μέρος του προγράμματος για την αποκατάσταση του θεσμού των στρατιωτικών ιερέων στις ένοπλες δυνάμεις της χώρας που ίσχυε από τον 18ο αιώνα μέχρι τα πρώτα χρόνια της Σοβιετικής Ένωσης.
Αποστολή τους είναι να ενισχύσουν το ηθικό και την πειθαρχία στις τάξεις του στρατεύματος. Οι δύο από τους οχτώ στρατιωτικούς ιερείς, έχουν ήδη σταλεί και υπηρετούν στην ταξιαρχία αεράμυναςτου Στόλου της Βαλτικής και σε ένα τμήμα πεζικού του Στόλου (πεζοναύτες) και οι υπόλοιποι έξι σε άλλες μονάδες και το Ναυτικό Ινστιτούτο Βαλτικής, όλα με έδρα τον ρωσικό θύλακα τουΚαλίνινγκραντ.
O θύλακας είναι "σφηνωμένος" αναμέσα στην Πολωνία και τις νατοϊκές βαλτικές δημοκρατίες και σε περίπτωση κρίσης αναμένεται να αποτελέσει "θερμό" σημείο.
Επίσης προβλέπεται να διατεθούν ιερείς και στις μονάδες ττων Πεζοναυτών που έχουν ανπτυχθεί στην Α.Μεσόγειο και την Συρία
Τα στοιχεία για το ρωσικό στράτευμα δείχνουν ότι το 83% είναι ορθόδοξοι χριστιανοί, το 8% μουσουλμάνοι και 9% οπαδοί άλλων δογμάτων.
Οι ιερείς θα έχουν και ως αποστολή να απαλύνουν τον πόνο στους στρατιώτες στις τελευταίες τους στιγμές αν έχουν κτυπηθεί από εχθρικά πυρά. Να τους εξομολογούν και να τους "συγχωρέσουν".
Η όλη διαδικασία και το εσπευσμένο της μαζικής πρόσληψης ιερέων σίγουρα μόνο καθησυχαστικό δεν είναι...
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Γέροντας Παΐσιος: «Οι Χριστιανοί στον καιρό των διωγμών και παντρεύονταν και παιδιά έκαναν»



Ρώτησε κάποιος τον γέροντα Παΐσιο:  Γέροντα, σήμερα πολλοί νέοι άνθρωποι δεν θέλουν να κάνουν παιδιά γιατί σκέφτονται σε τι είδος κόσμο θα φέρουν το παιδί τους. Μόλυνση από τα χημικά, από τα πυρηνικά, ζωή γεμάτη άγχος, άγρια κοινωνία, πόλεμοι, πεινά, σκοτωμοί, βιασμοί, αρπαγές, απαγωγές… Αν είμαστε κιόλας στον καιρό του Αντίχριστου, σκέφτομαι και εγώ μήπως δεν αξίζει κανείς να παντρεύεται και να κάνει παιδιά.
Όχι, Θανάση, δεν είναι έτσι! Οι Xριστιανοί στο καιρό των διωγμών δεν παντρεύονταν; Και παντρεύονταν και παιδιά έκαναν! Είχαν την ελπίδα τους στηριγμένη στο Χριστό, όχι στους ανθρώπους. Είναι ολιγοπιστία αυτός ο λογισμός.
Ο Θεός σε μια στιγμή μπορεί να τα διορθώσει όλα. Να σβήσει όλα τα στραβά.
Κάνουν οι άνθρωποι σχέδια, έχει και Θεός τα δικά Του.
Να ήξερες πόσες φορές τύλιξε ο διάβολος τη γη με την ουρά του για να την καταστρέψει… Δεν τον άφησε ο Θεός∙ του χαλάει τα σχέδια.
Και το κακό που πάει να κάνει ο διάβολος, ο Θεός το αξιοποιεί και βγάζει μεγάλο καλό. Μην ανησυχείς…
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Δευτέρα 28 Ιανουαρίου 2013

π. Σταμάτης Σκλήρης, Η Εικόνα ως μοναδικό και ανεπανάληπτο εκκλησιαστικό γεγονός



Εδώ αξίζει να σταθούμε σε ένα ιδιαίτερο στοιχείο της Εικόνας, που χρειάζεται περαιτέρω ανάπτυξη. Όπως είδαμε, η Εικόνα εκφράζει τη σχέση της ιστορίας προς τη Βασιλεία του Θεού. Και ενώ το βάρος πέφτει κυρίως στα έσχατα, όμως, απαραίτητη προϋπόθεση της σωτηρίας του εικονιζόμενου είναι ένας ορισμένος τρόπος ζωής και σχέσεις ζωής ενδοϊστορικές. Γι’ αυτό αντικατοπτρίζεται στην Εικόνα η εσχατολογική σχέση και η εξ αυτής σωτηρία με τη μορφή των συγκεκριμένων οριακών γεγονότων, που σφράγισαν την ύπαρξη του εικονιζόμενου όσο ζούσε ακόμη μέσα στην ιστορία και προσέδωσαν και στη φθαρτή του φύση ορισμένα ιδιώματα που έμειναν του λοιπού αιώνια. Π.χ. βλέπουμε στην Εικόνα της Αναστάσεως τα στίγματα του Κυρίου, ή στον φωτοστέφανό Του τον Σταυρό. Παρόμοια, οι Άγιοι εικονίζονται να βαστάζουν «τα στίγματα του Κυρίου» τους. 

Αυτό σημαίνει ότι τα σωτηριώδη γεγονότα, που έλαβαν χώρα μέσα στην ιστορία, καταξιούμενα διά της σχέσεώς των προς τον Χριστό, αποκτούν και αυτά τον χαρακτήρα του μοναδικού και ανεπανάληπτου. Π.χ. η συγκεκριμένη άσκηση του αγίου ασκητού, που έλαβε χώρα σε συγκεκριμένο τόπο και χρόνο, παίζει μοναδικό ρόλο στη σωτηρία του και δι’ αυτής στη ζωή της Εκκλησίας, στη λατρεία, στην Εικόνα και στη δική μας σωτηρία, του καθενός ως μέλους του Σώματος. Η δε τελείωσις του αγίου είτε εν ειρήνη είτε διά μαρτυ¬ρίου είτε με οποιονδήποτε τρόπο, δηλ. η έξοδός του από τη ζωή και η είσοδός του στην Βασιλεία των Ουρανών, αποτελεί για την Εκκλησία ένα καινούργιο και μοναδικό γεγονός, διά του οποίου ολόκληρη η Εκκλησία προγεύεται τα έσχατα. Άλλα και ιστορώντας την εικόνα του αγίου αυτού η Εκκλησία και προσκυνώντας την, δημιουργεί ένα νέο γεγονός. Η πρώην ουδέτερη χριστολογικά, σωτηριολογικά και εσχατολογικά ύλη της σανίδος ή του τοίχου πάνω στον οποίο ιστορείται η εικόνα, προσλαμβάνει πλέον διαστάσεις καινούργιου και μοναδικού γεγονότος, γιατί μέσω αυτής κατά ιδιαίτερο τρόπο συνδέεται η εκκλησία με την εσχατολογική ύπαρξη και προσωπικότητα του αγίου. Έτσι κατανοούμε αυτό που οι Πατέρες έγραφαν σε κείμενα και σε ύμνους και στον Όρο της Ζ΄ Οικουμενικής συνόδου, ότι διά της εικόνος του Χριστού και των αγίων αγιάζεται η κτίση.

Κατανοούμε, έτσι, γιατί η Εικόνα δεν είναι για την Εκκλησία ένα σύμβολο και σκέτος τύπος, διά του οποίου απλώς συμβολίζεται ο άγιος. Αποτελεί μάλλον επίτευγμα μοναδικό της εκκλησιαστικής κοινότητος που εκφράζεται διά του αγιογράφου της, ο οποίος στην περίπτωση αυτή επέχει θέση ευαγγελιστού, με το να φανερώνει διά χρωμάτων και σχημάτων την ιδιαίτερη εκκλησιαστική σχέση αγίου-Χριστού-Πατρός. Το γεγονός ότι πρέπει να φανεί στην εικόνα αυτή η σχέση προσδίδει στην πραγμάτωση και κατασκευή της Εικόνος την έννοια προσωπικού άθλου ασκήσεως και πνευματικού επιτεύγματος του αγιογράφου. Πρέπει ο αγιογράφος να επιτύχει ώστε κάθε νέα εικόνα του αγίου να είναι ένας τρόπος να έρχεται η Εκκλησία σε σχέση με τον άγιο. Ενώ δηλαδή θα ήταν δυνατό να ξεχα¬στεί αυτή η σχέση διά της λήθης (η οποία χαρακτηρίζει τα ανθρώπινα και κατά τους Πατέρες αποτελεί πάθος μέγα), ο αγιογράφος «μνήμην ποιείται» του Αγίου που ιστορεί. Έτσι συμμετέχει στον εκκλησιαστικό εορτασμό, κατά τον οποίο ολόκληρη η Εκκλησία «μνήμην ποιείται» του εορταζομένου Αγίου, αντιστεκόμενη στη λήθη που συνεπάγεται η κτιστότητα του χρόνου. Αυτή η «μνήμη» δεν είναι απλώς συναισθηματική ενθύμηση, αλλά συμμετοχή της ευχαριστιακής κοινότητος στην «αιωνία μνήμη», δηλ. στην μνήμη με την οποία ο αιώνιος Θεός Πατήρ θυμάται και διακρατεί σε αιώνια ύπαρξη και κοινωνία τον Άγιο, και κατ’ επέκταση κάθε πιστό. Έτσι η ευχαριστιακή κοινότητα με τις εορτές της, που απαιτούν και σχετική εικονογράφηση, οδηγεί τον αγιογράφο στη δημιουργία ενός γεγονότος, της νέας εικό¬νος του Αγίου, διά της οποίας η κοινότητα έρχεται εκ νέου σε σχέση προς τον εσχατολογικό άνθρωπο, που είναι ο Άγιος.

Με αυτό συμφωνεί και η κατά παράδοση συνήθεια του λαού μας να ονομάζει με ιδιαίτερα ονόματα διάφορες εικόνες της Παναγίας· να απευθύνει ιδιαίτερη τιμή προς κάθε μία απ’ αυτές στον ιδιαίτερο τόπο στον οποίο βρίσκεται· να σχετίζει προς καθεμία απ’ αυτές ιδιαίτερα θαύματα, τα οποία δεν αποτελούν παρά καινούργια γεγονότα μοναδικά· να γράφει ακόμη ιδιαίτερες ακολουθίες σχετικές προς τις ειδικές ιστορικές συνθήκες, υπό τις οποίες η κάθε εικόνα βρέθηκε, ζωγραφίσθηκε ή θαυματούργησε· να τελεί επίσης λιτανείες και λειτουργίες σε ιδιαίτερες μνήμες, όπως σε πολλά μοναστήρια στο Άγιο Όρος και σε πολλά προσκυνήματα μέσα στον κόσμο.

Αυτό εξηγεί και το γνήσιο βυζαντινό εικονογραφικό ήθος, σύμφωνα με το οποίο όχι μόνο ένας αγιογράφος δεν αντέγραφε μιμητικά μία παλαιότερη εικόνα, αλλά δεν αντέγραφε ούτε και τις ίδιες τις δικές του εικόνες, όταν ξαναζωγράφιζε το ίδιο θέμα για δεύτερη, τρίτη, πολλοστή φορά. Επειδή πίστευε, προφανώς, ότι κάθε νέα εικόνα είναι και ένα νέο μοναδικό και ανεπανάληπτο γεγονός κοινωνίας της Εκκλησίας προς τον ιστορούμενο άγιο.

Αυτός είναι ο βαθύτερος λόγος για τον οποίο δεν πρέπει να έχουμε στις εκκλησίες και να προσκυνούμε εικόνες που είναι απλώς αναπαραγωγές διά μηχανικών μέσων κάποιων άλλων εικόνων, είτε με τήν τυπογραφία είτε αργότερα με τους computers. Εξίσου όμως δεν είναι σωστό να ζωγραφίζουμε εικόνες διά μηχανικής αντιγραφής παλαιοτέρων πρωτοτύπων, χωρίς δηλαδή οπ αγιογράφος να έχει μπει στον κόπο να συμμετάσχει στο εκκλησιαστικό γεγονός με τον δικό του μοναδικό άθλο και την άσκηση.

Δυστυχώς, σε μεταγενέστερα χρόνια χάθηκε αυτό το αισθητήριο και το ορθόδοξο ήθος διολίσθησε προς μία αντίληψη ότι πρέπει να επαναλαμβάνεται το ίδιο ακριβώς σχέδιο, με τα ίδια ακριβώς χρώματα, χωρίς προσωπική μετοχή του αγιογράφου. Έστω κι αν οι αλλοιώσεις αυτές οφείλονται και σε εξωτερικούς ιστορικούς και οικονομικοκοινω¬νικούς λόγους, υπάρχει αναμφισβήτητα και θεολογική εξήγηση του γεγονότος. Πρόκειται δηλαδή για αλλοίωση της ορθοδόξου θεολογίας, κατά την οποία, σε παλαιότερες μεν εποχές, σημασία είχε η σχέση της κοινότητος προς τον Χριστό και άρα του κάθε πιστού μέλους προς την κοινότητα, σχέση η οποία εκφραζόταν κατ’ εξοχήν διά της θείας ευχαριστίας. Για τον λόγο αυτό, οι μεγάλοι Πατέρες χαρακτηρίζουν την προσκύνηση των εικόνων ως έκφραση λατρείας σχετικής, δηλαδή λατρείας η οποία διά μέσου της Ει¬κόνος σχετίζει τον πιστό και την κοινότητα προς τον άγιο ή τον Χριστό και τελικά τον Θεό Πατέρα. Σε μεταγενέστερες, όμως, εποχές, λόγω ατονήσεως του ευχαριστιακού βιώματος, της ευχαριστιακής θεολογίας και της αισθήσεως της μοναδικότητος των γεγονότων και σχέσεων, οι οποίες συνάπτονται μέσα στο ευχαριστιακό πλαίσιο, δόθηκε πρωτεύων ρόλος σε άλλα στοιχεία της Εικόνος, όπως ο συμβολι¬σμός, η ηθική διδασκαλία, η ψυχολογική έκφραση κτλ.

Εδώ πρέπει να κάνουμε μια παρένθεση, για να τονίσουμε ότι η ελευθερία των βυζαντινών έναντι των μεταβυζαντι¬νών δεν υπογραμμίζεται εδώ ως καλλιτεχνική αρετή και ικανότητα αλλά ως ορθοδοξία, με την έννοια της ορθής δόξης περί του αγίου και της εικόνος του και της ορθής δοξολογίας του αγίου δια της εικόνος του. Δηλαδή μας απασχολεί το θέμα από την άποψη εντοπίσεως του ορθοδόξου θεολογικού κριτηρίου και όχι από την άποψη αισθητικής αξιολογήσεως και συγκρίσεως διαφόρων εποχών της αγιογραφίας μεταξύ των. Το ορθόδοξο κριτήριο μάς προφυλάσσει από διολισθήσεις προς αιρετικές παρεκκλίσεις από το ορθόδοξο δόγμα περί της σαρκώσεως του Θεού, περί της εν Χριστώ σωτηρίας μας και περί του εικονισμού όλων αυτών στις ορθόδοξες εικόνες.

Αλλά με την ολοκλήρωση αυτής της θεολογικής ερμηνείας διαγράφηκαν ήδη και τα στοιχεία μιας επανεξετάσεως της Εικόνος στις ήμερες μας και κάποιας προτάσεως εικονογραφικής διδακτικής μεθόδου προς αποκατάσταση της γνήσιας εικονογραφικής ορθοδόξου παραδόσεως, απ’ την οποία πολλές φορές εκπίπτουμε στα νεότερα χρόνια.

(π. Σταμάτης Σκλήρης, «Εν εσόπτρω -εικονολογικά μελετήμαστα», εκδ. Μ. Π. Γρηγόρης, σ.98-102)
 

http://amethystosbooks.blogspot.gr/

Σάββατο 26 Ιανουαρίου 2013

Tο κουράσαμε πολυ το θέμα





Το κουράσαμε πολυ το θέμαΚάποιος είχε πει πως, "είσαι μεσήλικας όταν έχεις συναντήσει τόσο πολύ κόσμο ώστε κάθε άνθρωπος που γνωρίζεις σου θυμίζει κάποιον άλλο"

Αυτό τελικά πρέπει να αποδεχτώ. Είμαι μεσήλικας. Και σε μια χώρα μόλις δέκα εκατομμυρίων ανθρώπων καταλαβαίνετε τι συμβαίνει. Όλοι μου θυμίζουν όλους. Η εμμονή μου να βρω την έκπληξη ίσως είναι μια έμμεση άρνηση να συνειδητοποιήσω πως μεγάλωσα. Τόσο, ώστε η έκπληξη να μη βρίσκεται πλέον στους ανθρώπους, αλλά σε μικρές λεπτομέρειες που συναντάω γύρω μου.

Ένα απλό παράδειγμα. Κατέβαινα με τους αγανακτισμένους σαράντα μέρες στο σύνταγμα, θεωρώντας πως θα είμαστε η έκπληξη. Κοιτάζοντας γύρω μου ήταν όλοι γνωστοί. Έβλεπα μια παρέα κι από τις φάτσες ένοιωθα όλο το πακέτο που κουβάλαγαν μέσα στο μυαλό τους. Τις συνήθειές τους. Το τρόπο σκέψης τους.Το τι ακριβώς έκαναν από την ώρα που γεννήθηκαν μέχρι εκείνη τη στιγμή. Ήταν κάποιοι άγνωστοι, αλλά ήταν φτυστοί με τους γνωστούς που είχα γνωρίσει από κοντά τόσα χρόνια. Η πρώτη σκέψη λοιπόν ήταν πως αυτό που κάναμε ήταν μια φάρσα. Γιατί κανείς από αυτούς που έβλεπα δεν θα έκανε τίποτα περισσότερο από ότι είχε κάνει μέχρι εκείνη τη στιγμή στη ζωή του. Ο ευσεβής πόθος όμως για την "έκπληξη" με οδηγούσε να πιστεύω πως όλο αυτό το πλήθος θα έκανε κάτι περισσότερο για μια φορά στη ζωή του....

Η απόλυτη βλακεία. Στη πλατεία ήμασταν γιατί κάποιοι αποφάσισαν να παίξουν ένα άσχημο παιχνίδι με τις ζωές μας. Αυτό το κάποιοι δεν ήταν αφηρημένο. Είχε ονοματεπώνυμο. Δεν ήταν οι κάποιοι που ξεφύτρωσαν από το πουθενά. Ήταν οι ίδιοι που έθρεψαν και τους έκαναν διάσημους, όλοι αυτοί οι ανώνυμοι που ήταν από κάτω και τους κράζανε. Κι αυτοί οι κάποιοι δεν άλλαξαν ξαφνικά. Οι ίδιοι είναι όπως τόσοι άλλοι που γνωρίζαμε. Κι οι γνωστοί-άγνωστοι της πλατείας τους φέρανε στο σημείο να αποφασίζουν για τις ζωές τους με πλήρη συνείδηση του τι είναι και τι καπνό φουμάρουν. Τους ήξεραν. Τους επέλεξαν κατ΄εικόνα και ομοίωση.

Οπότε βρισκόμουν μέσα σ΄ενα εντελώς σουρεάλ τοπίο, όπου γνωστοί είχαν δώσει εξουσία σε γνωστούς, γνωρίζοντας τι είναι ικανοί να κάνουν και πόσο ασύδοτα λειτουργούν, γιατί η ασυδοσία ήταν κοινό χαρακτηριστικό και στους μεν και στους δε, και διαμαρτυρόντουσαν γιατί πολύ απλά οι γνωστοί που ψήφισαν τελικά έκαναν την έκπληξη και δεν τους συμπεριέλαβαν στο γνωστό παιχνίδι. 

Η παρουσία των ματ σε κάθε περίπτωση, τα τελευταία χρόνια σημαίνει ακριβώς αυτό. Οι γνωστοί που έχουν τη δύναμη στα χέρια τους, επειδή γνωρίζουν ακριβώς αυτούς που τους ζαλίζουν τ'@ρχίδια με τη γκρίνια τους, στέλνουν τα ματ υπό μορφή "βούλωσε το πια ρε Μήτσο, μας τα ζάλισες" Και φυσικά ο Μήτσος κάνει αυτό ακριβώς που οι γνωστοί του ξέρουν ότι θα κάνει. Το βουλώνει και βάζει το κεφάλι πάλι κάτω. Η στη καλύτερη περίπτωση θα γίνει φίρμα στα κανάλια και θα συνεχίζει να γκρινιάζει ανούσια με τα ακουστικά στ΄αυτιά.

Γιατί ο Μήτσος δεν παλεύει για την έκπληξη. Αλλά για να μπει πάλι στο παιχνίδι που έπαιζε μαζί με τους άλλους Το γνωστό παιχνιδάκι που τόσα χρόνια τον έθρεψε, του πότισε το μυαλό, του διαμόρφωσε όλο το τρόπο ύπαρξής του. Ο κάθε Μήτσος είναι το παιδί τους. Όλη η Ελλάδα είναι μεσήλικας που δεν έχει εκπλήξεις γιατί ο ένας μας θυμίζει τον άλλον με πολύ συγκεκριμένο τρόπο.

Φτύνεις κάτω, φτύνεις τα πόδια σου, φτύνεις πάνω φτύνεις τη μούρη σου. Υπάρχουν και λίγες εξαιρέσεις ανθρώπων που επιμένουν να είναι έφηβοι. Να μην μεγαλώσουν γιατί σιχαίνονται αυτό το κόσμο των μεσήλικων. Γιατί η ζωή δυστυχώς ή ευτυχώς χωρίζει τους ανθρώπους σε δυο μεγάλες κατηγορίες. Είναι εκείνοι που γεννιούνται πάντα γέροι κι εκείνοι που πεθαίνουν παντα νέοι. Το πολιτικό και οικονομικό σκηνικό που βιώνουμε με τα μνημόνια δεν είναι κάτι νέο. Είναι μια άλλη εκδοχή όλου του σάπιου συστήματος που γνωρίζουν γενιές και γενιές. Και συνεχίζουν να το θρέφουν και να του δίνουν άλλοθι. 

Ο ελληνικός λαός δείχνει την ίδια υποκριτική αγανάκτηση όπως οι παπαγάλοι της ενημέρωσης. Μοιάζει έξω φρενών που η Πολιτεία είναι ασύδοτη, λες κι αυτό είναι κάτι καινούργιο. Έκλεψαν, έφαγαν, κορόιδεψαν, πήραν μίζες, διόρισαν ασύδοτα τους πελάτες τους, έκαναν μπίζνες με αδίστακτους επιχειρηματίες, ανάδειξαν αναξιοκρατικά άχρηστους κι επικίνδυνους σε κάθε επίπεδο, γίνονται βίαιοι και στέλνουν δυνάμεις καταστολής να βαράνε ότι βρουν, διασπείρουν διχόνοιες και μίση, συνεργάζονται με ξένα κέντρα και είναι υποχείρια διεθνών κερδοσκόπων. Μεγάλη έκπληξη! Μεγάλη ανακάλυψη!

Όλα αυτα΄έτσι ήταν κι έτσι είναι απλά η πίτα περιελάμβανε και την ενορία, ενώ τώρα το συσσίτιο περιορίστηκε σε λίγους κι απαραίτητους για το σύστημα, κι οι υπόλοιποι πήγα για τα μπάζα γιατί ήρθαν καιροί οικονομικού συμμαζέματος και τακτοποίησης των άσκοπων εξόδων. Μια επιχείρηση είναι το κράτος που στο τελευταίο meeting οι μάνατζερ αποφάσισαν περικοπές για να περιορίσουν ζημιές και να ελέγξουν καλύτερα το κέρδος. 

Οι εκτοπισμένοι από τα νέα πλάνα της επιχείρησης δεν ξέρουν να κάνουν κάτι περισσότερο από αυτό που είχαν μάθει. Υπάλληλοι ήταν τόσα χρόνια κι αυτό ξέρουν. Και το σημαντικότερο. Δεν θέλουν κάτι διαφορετικό από αυτό που είχαν μάθει. Δεν είναι ήρωες οι αγανακτισμένοι πολίτες. Είναι τσαντισμένοι πελάτες του συστήματος που τους πέταξε σαν τη τρίχα από το ζυμάρι.....

Κι έτσι στα γρήγορα όσοι δεν παίζουμε αυτό το παιχνίδι και το σιχαινόμαστε πρέπει να μείνουμε εκτός. Δεν έχουμε καμιά δουλειά μαζί με όλους αυτούς. Το λέω έτσι στεγνά και χωρίς ίχνος ντροπής. Δεν με ενδιαφέρει πλέον όλος αυτός ο συρφετός. Και ντρέπομαι για τον εαυτό μου που τόσες φορές παρασύρθηκα και παραμυθιάστηκα πως μπορεί να είναι κάτι περισσότερο από αυτό που ήδη ήξερα. 

Είμαστε μόλις δέκα εκατομμύρια. Έχεις δει έναν, τους έχεις δει όλους. Αυτοί που δεν είναι έτσι, δεν έχουν ανάγκη να τους τα πει κανείς. Είναι αυτάρκεις και ξέρουν τι να κάνουν στη ζωή τους και πως να παραμείνουν αξιοπρεπείς ακόμα και μέσα στα σκατά. Οι υπόλοιποι?

Πολύ απλά ας κοιμηθούν όπως έστρωσαν. Δεν συμφωνείς με τα χαράτσια? Μη πληρώνεις. Σιχαίνεσαι τη τηλεόραση? Κλείστην. Θέλεις κάτι καλύτερο για τα παιδιά σου? Μάθε πρώτα ποιο είναι το καλύτερο για να διδάξεις κι αυτά να το διεκδικήσουν αλλιώς βούλωστο. Θέλεις μια κοινωνία με αλλιώτικες αξίες από αυτή που ζεις? Σταμάτα να ζεις λατρεύοντας και υπηρετώντας τις ίδιες σαχλαμάρες. Δεν μπορείς να συντηρήσεις το αυτοκίνητο? Πούλα το και πήγαινε με τα πόδια. Δεν έχεις να ταΐσεις τα παιδιά σου ή τον εαυτό σου? Γύρνα στο χωριό σου και φύτεψε κανένα μαρούλι, πάρε και μια κότα να τη βγάλεις καθαρή. Σε καρπαζώνουν από το πρωί ως το βράδυ σε μια κωλοδουλειά για πενταροδεκάρες? Σήκω φύγε και ζήσε στο παγκάκι, φάε από τα σκουπίδια, κοιμήσου στο δρόμο. Περισσότερη αξιοπρέπεια θα έχεις από αυτή τη ξεφτίλα που είσαι τώρα. 

Κι αν σου ζητήσουν να ψηφίσεις ξανά και σκέφτεσαι πως κανένας από όσους σου πλασάρονται δεν αξίζει φράγκο. Μη ψηφίζεις τίποτα. Αν ελπίζεις πως κάποιος λέει κάτι καλύτερο από τους υπόλοιπους ψήφισε αυτόν με γνώμονα μόνο πως τον γουστάρεις, ούτε γιατί το είπε ο άλλος, ούτε γιατί υποσχέθηκε, ούτε γιατί μπορεί να είναι εξουσία και να φας κι εσυ από τα ψίχουλα και όλες οι αηδίες που σε κατάντησαν έτσι. Με λίγα λόγια θέλεις να είσαι ξεφτίλας? Με γειά σου και χαρά σου. Είναι δικό σου πρόβλημα όχι δικό μου.Συμπαράσταση και συνεργασία στη ξεφτίλα τέλος. 

Το κουράσαμε πολύ το θέμα.

Πηγή: RAMNOUSIA

http://amethystosbooks.blogspot.gr/

Φορτηγό πλοίο με όπλα από Τουρκία πιάστηκε στον Βόλο - Τελικός προορισμός η Συρία;



Φορτηγό πλοίο το οποίο είχε αποπλεύσει από την Τουρκία με προορισμό τη Λιβύη βρίσκεται στο λιμάνι της ΑΓΕΤ στα Αστέρια Αγριάς καθώς στο φορτίο του περιλαμβάνονται και τρία κοντέινερ το περιεχόμενο των οποίων είναι πυρομαχικά και όπλα (ΑΚ-47, Dragunov, RPG-7, πιστόλια κλπ). Όλα τα παραπάνω αν αι ανατολικής προελεύσεως βρίσκονται σε χρήση και στις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις και της στρατοχωροφυλακή.
Το φορτηγό σκάφος “Alexandretta”, με σημαία Αγίου Βικεντίου είχε αποπλεύσει από άγνωστο ακόμη λιμάνι στην Τουρκία και σταμάτησε στο λιμάνι του Βόλου προκειμένου να ανεφοδιαστεί με καύσιμα (τράνζιτ πετρέλαιο) από τις εκεί εγκαταστάσεις της «Ελίν».
Το φορτηγό πλοίο, κι αυτό είναι που προκαλεί εντύπωση στις λιμενικές και τελωνειακές αρχές, είναι ότι είναι «τσιμεντάδικο», μεταφέρει δηλαδή χύδην φορτία τσιμέντου, στο φορτίο του όμως βρέθηκαν τα πυρομαχικά. Σχετικά ενημερώθηκαν τα υπουργεία Εξωτερικών, Οικονομικών και Ναυτιλίας, καθώς και το Αρχηγείο Λιμενικού Σώματος.
Οι πληροφορίες πάντως για το νόμιμο ή όχι του φορτίου του διίστανται. Το σκάφος φυλάσσεται από ειδικές δυνάμεις του Λ.Σ.
Η υπόθεσή αποκτά ενδιαφέρον καθώς πρόκειται για μια υπόθεση μεταφοράς όπλων από την Τουρκία στη Λιβύη η οποία καταδεικνύει αφενός τους «δεσμούς» της Άγκυρας με το νέο καθεστώς της Λιβύης και αφετέρου εμπλέκεται στο περίεργο παιχνίδι μεταξύ των δύο χωρών κάτι που ανέδειξε και γερουσιαστής των ρεπουμπλικάνων Rand Paul κατά τη διάρκεια κατάθεσής της υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Hillary Clinton στο αμερικανικό Κογκρέσο την Πέμπτη.
Όπως είχαμε αναφέρει σχετικά ο γερουσιαστής ρώτησε την Αμερικανή υπουργό εάν γνωρίζει για παράνομα φορτία όπλων από τη Λιβύη προς την Τουρκία με τελικό πορορισμό την Συρία, εάν γνωρίζει για ανάμιξη του παραρτήματος της CIA στη Λιβύη και από εκεί αφήνοντας να εννοηθεί στους μισθοφόρους της Συρίας. Η απάντηση της Clinton ήταν μη απάντηση καθώς παρέπεμψε τον γερουσιαστή στην ... CIA για διευκρινίσεις.
Το ανάποδο δρομολόγιο με μεταφορές όπλων από την Τουρκία στη Λιβύη ουσιαστικά αποδεικνύει τις δοσοληψίες μεταξύ των δύο χωρών και μάλιστα εν μέσω της Ελλάδας και η οποία χρησιμοποιείται ως ενδιάμεσος σταθμός.
Δηλαδή είναι πολύ πιθανό, για να μην πούμε βέβαιο, ότι η Τουρκία στέλνει τα όπλα στην Συρία  στους ισλαμιστές συμμάχους της, μέσω Λιβύης, για να αποφύγει τις κατηγορίες ότι σπάει το δήθεν εμπάργκο όπλων στους εμπολέμους. Κάτι που το θεωρούν βέβαιο στςι ελληνικές υπηρεσίες πληροφοριών άσχετα αν το end user certificate (πιστοποιητικό τελικού χρήστη) αναφέρει ως χώρα παραλαβής την Λιβύη.
Από την άλλη πλευρά το ΛΣ και σε επικοινωνία με το defencenet.gr δήλωσε ότι "Το φορτίο  διαθέτει κάποια παραστατικά έγγραφα τα οποία πιστοποιούν την ύπαρξη των όπλων και δείχνουν ως χώρα παραλαβής την Λιβύη". Από εκεί και πέρα, όπως μας δηλώθηκε από το ΛΣ το σκάφος είναι ενδεχόμενο να παραμείνει δύο ακόμη ημέρες στο λιμάνι του Βόλου καθώς την υπόθεση του απόπλου του χειρίζεται η ΕΥΠ, αλλά και η Τελωνειακή υπηρεσία.
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Τρίτη 22 Ιανουαρίου 2013

«ΟΣΙΟΥ ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ ΤΟΥ ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΥ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ γράμματα σε μια ψυχή»



ΘΑ ήθελα να σου δώσω λίγες ακόμα συμβουλές για το τί πρέπει να κάνεις τώρα που μπήκες στον νέο σου δρόμο.
Όποιος επιχειρήσει να παρατηρήσει προσεκτικά τι συμβαίνει μέσα σου στο διάστημα μιας μόνο ημέρας, θα διαπιστώσει αναμφίβολα τον ξεπεσμό του πνεύματός σου. Σου μίλησα άλλοτε τόσο γι’ αυτό, όσο και για την κατάσταση της εσωτερικής συγχύσεως και ταραχής, μια κατάσταση αφύσικη, από την οποία πρέπει ν’ απαλλαγούμε. Εσύ, πάλι, μου έγραψες ότι δεν μπορούσες να τα βγάλεις πέρα με την ακατάσχετη κίνηση των λογισμών. Ας κάνω τώρα μια σύντομη επισκόπηση αυτής της κινήσεως και των συνεπειών της.
Οι λογισμοί του νου κατευθύνονται προς τη γη. Ποτέ δεν υψώνονται στον ουρανό. Πάντα στοχεύουν σε πράγματα μάταια, υλικά, εφάμαρτα. Έχεις δει πώς σέρνεται η ομίχλη μέσα σε μια κοιλάδα; Ε, έτσι ακριβώς σέρνονται και οι λογισμοί μας πάνω στη γη. Η χαμέρπεια, λοιπόν, είναι ένα βασικό χαρακτηριστικό τους. Κι ένα άλλο είναι η αεικινησία. Ασταμάτητα βρίσκονται σε κίνηση, αναταραχή και αλληλοδιαδοχή, ασταμάτητα ζουζουνίζουν στο νου όπως ένα σμάρι κουνούπια σε καλοκαιριάτικη νύχτα.
Οι λογισμοί επενεργούν στην καρδιά, παράγοντας αντίστοιχα συναισθήματα: χαρά, λύπη, οργή, φθόνο, φόβο, ελπίδα, απελπισία, καύχηση κ.λπ. Όπως και στους λογισμούς, έτσι και στα συναισθήματα, που προξενούνται απ’ αυτούς, παρατηρείται έντονη κινητικότητα και αταξία.
Οι λογισμοί και τα συναισθήματα γεννούν πάντα επιθυμίες λιγότερο ή περισσότερο ισχυρές, πάντοτε όμως άτακτες και μπερδεμένες όπως οι γεννήτορές τους. Ο ένας άνθρωπος είναι τσιγκούνης και ο άλλος σπάταλος ∙ ο ένας ανεξίκακος κι ο άλλος εκδικητικός∙ ο ένας φιλέρημος και ο άλλος κοινωνικός∙ ο ένας υπάκουος και ο άλλος θεληματάρης∙ κ.ο.κ. Πολλές φορές, πάλι, ο ίδιος ο άνθρωπος είναι άλλοτε το ένα και άλλοτε το άλλο.
Το πλήθος , η ποικιλότητα και η εναλλαγή των λογισμών ,των συναισθημάτων και των επιθυμιών, με τις άπειρες συνθέσεις, αντιθέσεις και μεταπτώσεις τους, καθώς και με τις αναρίθμητες παραλλαγές τους από άνθρωπο σε άνθρωπο ή ακόμα και στον ίδιο τον άνθρωπο, καθιστούν εξαιρετικά δυσχερή τη λεπτομερή καταγραφή και την αναλυτική περιγραφή τους. Γεγονός είναι, πάντως, ότι εξαιτίας τους οι ψυχές μας ταλαιπωρούνται από τη σύγχυση και τη ταραχή, από τη μελαγχολία και την κατάθλιψη που αντανακλώνται, όπως όλοι διαπιστώνουμε , στην καθημερινή ζωή μας, την προσωπική και την κοινωνική. Μην περιμένεις, λοιπόν, ζωή κανονική, ζωή τακτική και ομαλή, αν δεν απαλλαγείς από την εσωτερική ταραχή. Γιατί δεν φτάνει που είναι καθεαυτή ένα μεγάλο κακό∙ την εκμεταλλεύονται με επιτηδειότητα και οι δαίμονες για να μας καταστρέψουν.
Τη Σαρακοστή, όταν εξέτασες τον εαυτό σου κι έκανες τα πρώτα βήματα στη νέα σου ζωή, η προσοχή σου στράφηκε, όπως ήταν φυσικό, σ’ αυτή την ταραχή, τη σύγχυση, την ακαταστασία του εσωτερικού σου κόσμου. Τότε, οπλισμένη με θερμό ζήλο, αποφάσισες ν’ αποκαταστήσεις την τάξη στην ψυχή και στη ζωή σου, εφαρμόζοντας με συνέπεια τις εντολές του Θεού. Με το Μυστήριο της Μετάνοιας συγχωρήθηκαν τα αμαρτήματά σου, ενώ με τη θεία Μετάληψη ανανεώθηκε η κοινωνία σου με τον Κύριο και απέκτησες ευεργετική θεία δύναμη. Είσαι, λοιπόν, έτοιμη να προχωρήσεις!
Μακάρι με μιαν ευχή να ήταν δυνατή η διόρθωση της ζωής μας. Μακάρι μ’ ένα λόγο να κατορθώναμε την ανακαίνιση της ψυχής μας. Αυτό, όμως, είναι αδύνατο. Χρειάζεται αγώνας, προσπάθεια, κόπος αλλά και ακλόνητη καρτερικότητα∙ είναι νόμος της αυτεξούσιας ζωής και συνάμα της πεσμένης φύσεως των απογόνων του Αδάμ, όλων δηλαδή των ανθρώπων. Ο Θεός, φυσικά, παρέχει τη βοήθεια Του σ’ όποιον αποδείξει έμπρακτα, με τον αγώνα του, την καλή του προαίρεση, δεν αναγκάζει ωστόσο κανένα ν’ ακολουθήσει το δρόμο Του, που οδηγεί στη σωτηρία. Έτσι, σώζεται όποιος το θέλει, βάζοντας την εσωτερική του ζωή σε τάξη σύμφωνα με το θεϊκό νόμο. Και η εσωτερική ζωή δεν μπαίνει σε τάξη από τη μια μέρα στην άλλη. Απαιτείται πολύχρονη και εντατική καλλιέργεια της ψυχής για την αφομοίωση του αγαθού, με την ενίσχυση της θείας χάριτος μέσω των Μυστηρίων. Μ’ αυτόν τον τρόπο σταδιακά ανατρέπεται η αταξία, που υπάρχει μέσα μας και αποκαθίσταται η προπτωτική θεία τάξη και αρμονία. Ακολουθεί η εσωτερική ειρήνη και μια διαρκής ευφρόσυνη διάθεση στην καρδιά.
Να τι έχεις να κάνεις τώρα! Και μη νομίζεις ότι πρέπει ν’ αλλάξεις ριζικά όλη τη ζωή σου ή να αυτοδεσμευθείς ασφυκτικά από πολυάριθμους κανόνες. Όχι. Σου φτάνουν δυό-τρεις απλοί κανόνες, τους οποίους θα σου δώσω στη συνέχεια.
Γνωρίζεις εμπειρικά ότι μέσα σου υπάρχει σύγχυση και ταραχή, αταξία και ακαταστασία. Την κατάσταση αυτή θέλεις να την αλλάξεις. Άρχισε, λοιπόν, με την απομάκρυνση της αιτίας της. Ποιά είναι η αιτία της; Το ότι το πνεύμα μας έχει χάσει το αρχικό του θεμέλιο, που είναι ο Θεός. Στο θεμέλιο αυτό επιστρέφει μέσω της μνήμης του Θεού. Έτσι, πρώτα-πρώτα χρειάζεται ν’ αποκτήσεις τη συνήθεια της αδιάλειπτης μνήμης του Θεού, μαζί με το φόβο του Θεού και την ευλάβεια. Σου έγραψα γι’ αυτό την προηγούμενη φορά. Ξέρεις τί πρέπει να κάνεις. Μην αφήσεις τίποτα να παρεμποδίσει την προσπάθειά σου. Μ’ ό,τι κι αν ασχολείσαι, να είσαι κοντά στον Κύριο. Να προσηλώνεσαι σ’ Αυτόν μ’ όλο σου το νου. Να βρίσκεσαι κάθε στιγμή νοερά μπροστά Του και να αισθάνεσαι σαν να βρίσκεσαι μπροστά σ’ ένα βασιλιά. Αν εφαρμόσεις ευσυνείδητα αυτόν τον απλό κανόνα, σύντομα η νοερή παράσταση ενώπιον του Κυρίου θα σου γίνει βίωμα και η εσωτερική σου σύγχυση θ’ αρχίσει να μειώνεται σταθερά με τρόπο θαυμαστό. Μάταιοι λογισμοί, εμπαθή συναισθήματα και ανάρμοστες επιθυμίες θα συνεχίσουν να εμφανίζονται κάπου-κάπου μέσα σου και θα σου αφαιρούν προσωρινά τη μνήμη του Θεού, ωστόσο όλα αυτά θα τα παρατηρείς αμέσως και να τα διώχνεις σαν ανεπιθύμητους επισκέπτες, ανανεώνοντας κάθε φορά, γεμάτη ένθεο πόθο, τη νοερή ενότητά σου με τον Κύριο.
Αν επιδοθείς σ’ αυτό το πνευματικό αγώνισμα με σταθερότητα και ενθουσιασμό, σύντομα η ευλαβική σου προσήλωση στον Θεό θα παγιωθεί και η εσωτερική σου ειρήνη θα αποκατασταθεί απ’ Αυτόν. Βέβαια, όταν λέω σύντομα, δεν εννοώ μία ή δύο ημέρες. Αυτά τα πράγματα απαιτούν μήνες ή και χρόνια!
Στον παραπάνω κανόνα πρόσθεσε κι άλλον ένα υποβοηθητικό: Μην κάνεις ποτέ αυτό που η συνείδησή σου αποδοκιμάζει και μην παραλείπεις ποτέ αυτό που η συνείδησή σου υποδεικνύει, είτε είναι σημαντικό είτε είναι ασήμαντο. Η συνείδηση αποτελεί τον μόνιμο ηθικό οδηγό μας. Επειδή, όμως , μετά την πτώση του Αδάμ έχασε τη δύναμή της, τα πάθη, μη βρίσκοντας πια σοβαρή αντίσταση, μας παραδίνουν μέσω των λογισμών, των συναισθημάτων και των επιθυμιών σε άτοπες ιδιοτροπίες και άσεμνες συνήθειες. Ξαναδώσε, λοιπόν, στη συνείδησή σου την αρχική της δύναμη. Και υπάκουέ την απόλυτα. Νομίζω πως την έχεις ασκήσει όσο πρέπει, ώστε να διακρίνει σε κάθε περίπτωση το σωστό και να σε πληροφορεί τί πρέπει και τί δεν πρέπει να κάνεις. Ακολούθησέ την απαρέγκλιτα. Μην επιτρέπεις στον εαυτό σου να κάνει οτιδήποτε αντίθετο στις υποδείξεις της, ακόμα κι αν αυτό θα σου στοιχίσει τη ζωή. Όσο πιο αποφασιστικά υπακούς στη συνείδηση, τόσο πιο πολύ θα την ισχυροποιήσεις. Και όσο πιο πολύ την ισχυροποιήσεις, τόσο πιο ολοκληρωμένα και έντονα θα σε κατευθύνει στο αναγκαίο και το αγαθό αλλά και θα σε απομακρύνει από το περιττό και το ανώφελο. Έτσι, σιγά-σιγά, θ’ αποκατασταθεί η τάξη στον εσωτερικό σου κόσμο. Μια συνείδηση με ευλαβική μνήμη του Θεού είναι η πηγή της αληθινής πνευματικής ζωής. Θυμήσου τί είπαμε για το πνεύμα στην αρχή της αλληλογραφίας μας.
Τίποτ’ άλλο δεν χρειάζεσαι πέρα απ’ αυτούς τους δύο κανόνες. Συμπλήρωσέ τους μόνο με την υπομονή. Η επιτυχία, βλέπεις, όπως σου έχω ξαναπεί, δεν θα έρθει αμέσως. Πρέπει να περιμένεις, μοχθώντας επίμονα. Ναι, πρέπει να μοχθείς και, το σπουδαιότερο, να μην επιδιώκεις την ικανοποίηση του εαυτού σου ή την αρέσκεια του κόσμου. Γιατί τόσο ο εαυτός σου όσο και ο κόσμος θ’ αντιδράσουν ισχυρά στην απόφαση και τον αγώνα σου για μια νέα ζωή, ζωή πνευματική. Την αντίδρασή τους πρέπει να την αντιμετωπίσεις νικηφόρα, και γι’ αυτό ακριβώς χρειάζεσαι εξίσου δύναμη και υπομονή. Φόρεσε, λοιπόν, την παντοδύναμη αυτή πανοπλία και μην αφήσεις ποτέ το ηθικό σου να καταπέσει, όσες δυσκολίες κι αν αντιμετωπίσεις. Όλα τα καλά θα έρθουν με τον καιρό∙ αυτή η ελπίδα να σε στηρίζει στην υπομονή σου. Είναι μια ελπίδα που επιβεβαιώνεται από τις εμπειρίες όλων όσων επιζήτησαν και κατόρθωσαν τη σωτηρία.
Αυτά είν’ όλα, λοιπόν! Πρώτον, ευλαβική μνήμη του Θεού∙ δεύτερον, υπακοή στη συνείδηση∙ τρίτον, υπομονή και ελπίδα. Εύχομαι, με τη βοήθεια του Κυρίου, να τα κατορθώσεις. 
Από το βιβλίο: «ΟΣΙΟΥ ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ ΤΟΥ ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΥ
Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ
γράμματα σε μια ψυχή»
ΕΚΔΟΣΗ ΤΕΤΑΡΤΗ
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΙΙΚΗΣ 2000



www.gonia.gr
πηγή : serafeimtousarof
http://amethystosbooks.blogspot.gr/

Γιατί μας δανείζουν;Πρέπει να το δει κάθε Έλληνας -ΒΙΝΤΕΟ



Πηγή: ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

- Γιατί μας δανείζουν; Δεν θέλουν τα χρήματα οι παγκόσμιοι τοκογλύφοι, θέλουν την παγκόσμια εξουσία (Βίντεο)

Σε αποκαλύψεις προβαίνει ο έγκριτος δημοσιογράφος-οικονομολόγος κ. Δημήτρης Καψάλας. Όλη η αλήθεια για το παρόν της χώρας μας, για το μέλλον που μας ετοιμάζουν. Όλα αυτά που δεν ξέρουμε, γιατί κανείς δεν φρόντισε να μας ενημερώσει.

Δέστε την απλή και καταπληκτική ανάλυση του κ.Καψάλα, είναι σίγουρο ότι οι πληροφορίες που μας δίνει θα χαραχτούν στο μυαλό του καθενός μας


http://amethystosbooks.blogspot.gr/

Δευτέρα 21 Ιανουαρίου 2013

ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 1941: Ο ΧΕΙΜΩΝΑΣ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΔΥΣΤΥΧΙΑΣ



katoxi-1941
Ο μεγάλος Έλληνας ζωγράφος Περικλής Βυζάντιος έζησε στο εργαστήριο του στην Πλάκα και κατέγραψε στο ημερολόγιό του τις μέρες της μεγάλης πείνας στην Αθήνα
14 Νοεμβρίου 1941: Κοιτάω κάθε μέρα τους ανθρώπους που συναντώ στο δρόμο, είναι όλοι αλλαγμένοι και η εξάντληση είναι ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους...
Σήμερα άρχισε να κάνει κρύο? ο χειμώνας φτάνει, και μαζί μ? αυτόν η μεγάλη δυστυχία. Θέρμανση δεν υπάρχει, φάρμακα δεν υπάρχουν, φαγητά για έναν άρρωστο είναι ακόμη δυσκολότερο να βρεθούν. Ποια τρέλα κάνει τους ανθρώπους να δημιουργούν έτσι τη δυστυχία τους; Στον άλλο πόλεμο έλεγα, και μαζί με μένα όλος ο κόσμος, πως θα έπαυαν μετά το τέλος του οι άνθρωποι να σκέπτονται κατακτήσεις, και ότι ύστερα από την τετράγωνη απόδειξη πως κανείς δεν βγαίνει ωφελημένος από τον πόλεμο, θα σκέφτονταν με φρίκη μια τέτοια ανοησία. Και όμως?
20 Νοεμβρίου 1941: Σήμερα το πρωί μαθεύτηκε σε όλη την πόλη πως οι Άγγλοι άρχισαν φοβερή επίθεση στη Λιβύη και το Τομπρούκ. (Εγώ δεν έχω ραδιόφωνο, έχει χαλάσει, αλλά μου το είπαν είκοσι διαφορετικοί άνθρωποι στο δρόμο). Έτσι άρχισαν οι ελπίδες της Απελευθέρωσης να ξυπνούν πάλι. Ο κόσμος είναι πια σε απελπιστική θέση, τα πρόσωπα και εκείνων που ως τώρα κάπως κρατιόνταν άρχισαν να έχουν καταφανή τα συμπτώματα της εξάντλησης?
24 Νοεμβρίου 1941: Χτες ένας γνωστός μου είχε πάει στο κέντρο «Piccadilly» να φάει ένα γλυκό, όταν ένα παιδάκι, που τον τραβούσε να του δώσει κάτι, λιποθύμησε μπροστά του από εξάντληση. Το σήκωσε, του έδωσε ένα ποτήρι νερό, και όταν το μικρό συνήλθε, του έφερε ένα δισκάκι με τρία γλυκά για να φάει. Ο μικρός, μόλις τα είδε, γούρλωσε τα μάτια του και άρχισε να φωνάζει και να γελάει, ένα δυνατό, παράξενο γέλιο. Το δυστυχισμένο μικρό είχε τρελαθεί από τη θέα της τροφής.
Έξω από το εστιατόριο «Αβέρωφ», προχτές τη νύχτα, στα σκοτεινά, ακουγότανε μια γοερή φωνή: «Πάρτε το? πάρτε το?». Πλησίασαν μερικοί, με την ιδέα πως κάτι πουλούσε ο μεσόκοπος εξαντλημένος άνθρωπος. Ο δυστυχισμένος δεν πουλούσε τίποτε, πρόσφερε στους περαστικούς ένα δυστυχισμένο κοκαλιάρικο αγοράκι, το παιδί του, που δεν μπορούσε πια να το θρέψει. «Πάρτε το? λυπηθείτε το? θα πεθάνει?».
24 Δεκεμβρίου: Παραμονή Χριστουγέννων? Τα παιδάκια ήρθανε σαν κάθε χρόνο να τραγουδήσουν τα κάλαντα:
- Καλήν εσπέραν, άρχοντες?
Άρχοντες? Πεινασμένοι, δεν είχαμε να δώσουμε τίποτε να φάνε τα πεινασμένα παιδάκια, που μόλις στέκονταν ορθά πάνω στ? αδύνατα πόδια τους. Περίλυπα κοιτούσαν τα κουρελιασμένα χαρτονομίσματα που τους δίναμε σαν να τα κοροϊδεύαμε, αφού γνωρίζαμε κι εμείς κι αυτά πως δεν αντιπροσώπευαν τίποτε.
26 Δεκεμβρίου 1941: Χθες μάθαμε την πτώση της Βεγγάζης. Η είδηση ήταν το χριστουγεννιάτικο δώρο μας.
Περικλής Βυζάντιος, «Η ζωή ενός ζωγράφου – Αυτοβιογραφικές σημειώσεις (στις «Μαρτυρίες 41-44. Η Αθήνα της Κατοχής», τόμος Α?).
«Είναι νύχτα. Κρύο, χιονιάς, πείνα»
Τις τραγικές στιγμές που έζησαν οι Αθηναίοι τις έζησε στο σπίτι της στην οδό Κυδαθηναίων και η Ιωάννα Τσάτσου, αδελφή του ποιητή Γιώργου Σεφέρη και σύζυγος του καθηγητή Πανεπιστημίου και μετέπειτα Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας Κωνσταντίνου Τσάτσου:
22 Νοέμβρη 1941: Πούλησα το ποδήλατο των παιδιών και μια χρυσή λίρα και πήγα στον Ασύρματο ν? αγοράσω όσπρια. Θα ?θελα πολύ να βρω και λίγο λάδι και κανένα αυγό. Κάτι βρώμικοι, αξύριστοι άνθρωποι βγάζουν τα χέρια από την τσέπη και μου δείχνουν μυστικά, σα ζάρια, μέσα στη φούχτα τους, δείγματα από φασόλια και ρεβίθια. Φορτώθηκα δυο οκάδες φασόλια και δύο οκάδες φάβα και γύρισα σπίτι.
25 Νοέμβρη 1941: Είναι νύχτα. Κρύο, χιονιάς, πείνα.
Τι θα γίνει με την πείνα; Τι θα γίνει με την πείνα των παιδιών;
Το δωμάτιό μου είναι παγωμένο. Πεινώ. Ποτέ δε σηκώνομαι από το τραπέζι χορτάτη. Γύρω μου έρχονται όλα τα παιδικά προσωπάκια της Πλάκας, σκελετωμένα, όλο μάτια. Μάτια γεμάτα απορία, που δεν καταλαβαίνουν. Τι να καταλάβουν; Πώς στέρεψε η γη; Πώς στέρεψε η αγάπη; Και είναι πάρα πολλά. Τα γνωρίζω όλα από τους μήνες του πολέμου. Έχω επιστρατέψει τις φίλες μου να μου μαζεύουν και το τελευταίο ψιχουλάκι τροφής. Το ίδιο κάνω κι εγώ. Η Ειρήνη Τσιμπούκη μου φέρνει σε τενεκεδάκια κονσέρβας ό,τι βρίσκει. Και στο σούρουπο, με το φακό στο χέρι, αναζητούμε αυτά τα παιδιά στις σκοτεινές κάμαρες των παλιών σπιτιών, να τους μοιράσομε ό,τι έχομε.
Χθες βράδυ ο μικρός Στέφανος Μιχαλόπουλος, στην οδό Θουκυδίδου 10, μοναχός του, ξαπλωμένος στη γωνιά της ερειπωμένης κάμαρας, περίμενε. Μας περίμενε όπως κάθε βράδυ με τα μάτια καρφωμένα στην πόρτα.
Όταν δεν γνωρίζεις, μπορείς ίσως να βρεις λίγη γαλήνη. Μα όταν έχεις φιλία με το παιδί, αυτή τη φιλία που σου χαρίζει άνετα και σε εμπιστεύεται, και δε γυρεύει, μα σε κοιτάζει με τα μεγαλωμένα μάτια του και περιμένει. Θεέ μου! Δε χωρεί πια αναβολή, ούτε μέρας ούτε ώρας? κάτι πρέπει να γίνει.
Ιωάννα Τσάτσου, «Φύλλα Κατοχής» (στις «Μαρτυρίες 41-44. Η Αθήνα της Κατοχής», τόμος Α?).
«Παιδιά ξυπόλητα, σκελετωμένα...»
Η ζωή στην κατοχική Αθήνα περιγράφεται με τα μελανότερα χρώματα σε έκθεση του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού:
«?Άνδρες και γυναίκες έπεφταν αποκαμωμένοι στους δρόμους και πολύ συχνά πέθαιναν. Τη νύχτα άκουγε κανείς ανθρώπους πλαγιασμένους στα κρεβάτια τους να φωνάζουν με βασανισμένη φωνή ?πεινώ, πεινώ?.
Κάθε μέρα τα κάρα μετέφεραν στο νεκροτομείο εκατοντάδες πτωμάτων, τα οποία θάπτονταν σε κοινούς τάφους. Η εξάντλησις, βοηθουμένη από το κρύο του Δεκεμβρίου και Ιανουαρίου θέριζε προ πάντων τους αδύνατους οργανισμούς. Γέροι, άρρωστοι, ασθενικά παιδιά πέθαιναν σιωπηλά. Η αγωνία των άλλων που ξέφυγαν αυτή την πρώτη εκατόμβη είχε λάβει φρικτή όψη. Το πεινασμένο πλήθος έτρεχε στους δρόμους, αρπάζοντας και καταβροχθίζοντας οποιαδήποτε απορρίμματα. Οι άνθρωποι αυτοί είχαν τραγική όψη, ντυμένοι με βρώμικα κουρέλια και με πρόσωπα αλλοιωμένα από την πείνα και τα ζωύφια.
Όταν τους παρουσιαζόταν ευκαιρία, έκλεβαν και άρπαζαν, ακόμη και διαρρήξεις και εγκλήματα μπορούσαν να κάνουν για μερικές μπουκιές.
Αφού υπέφεραν αρκετές εβδομάδες, οι περισσότεροι υπέκυπταν.
Γύρω απ? τις εργατικές παράγκες έβλεπε κανείς παιδιά ξυπόλυτα, σκελετωμένα, με ωχρό και κοκαλιάρικο πρόσωπο, καθισμένα στον ήλιο για να απολαύσουν τις ακτίνες του. Ξύνονταν για να μετριάσουν τη φαγούρα που τους προκαλούσαν η βρώμα και οι ψείρες. Η επιδερμίδα τους αιμορροούσε.
Μέσα στα μισοσκότεινα σπίτια διέκρινε κανείς ετοιμοθάνατους με κουρέλια, το σώμα τους πρησμένο από τα οιδήματα, γεμάτο πυώδεις πληγές. Δεν άκουγε κανείς παρά στεναγμούς.
Η αστική τάξις υπέφερε πάρα πολύ.
Ανθρώπους, που άλλη φορά είχαν περιποιημένη εμφάνιση, τους συναντούσες στα γραφεία τους ή στο δρόμο σε αξιολύπητη κατάσταση, το πρόσωπό τους αδύνατο, γηρασμένοι μέσα σε λίγους μήνες, με σβησμένο βλέμμα, με φθαρμένα ρούχα?».
«Μπόρα είναι θα περάσει»
«Χειμώνας του 1942. Μια μέρα, καθώς ανηφόριζα την οδό Σίνα είδα κάτι που τράβηξε την προσοχή μου. Ένας ψηλός και κοκαλιάρης άντρας έσερνε ένα καροτσάκι απ? αυτά που κουβαλάνε τσιμέντο στις οικοδομές και μέσα κοιμόταν ένα κοριτσάκι. Το ξανθό κεφαλάκι του ακουμπούσε στη μια άκρη του καροτσιού, το κορμάκι του ήταν χωμένο μέσα στο καρότσι και τα καλαμένια πόδια και χέρια του κρέμονταν άχαρα απέξω.
Ο άντρας σα να κουράστηκε, ακούμπησε το καρότσι κοντά στο πεζοδρόμιο, κάθισε, έβγαλε ένα αναστεναγμό και σκέπασε το πρόσωπό του με τα δυο του χέρια. Σταμάτησα, τον πλησίασα και ρώτησα δισταχτικά: ?Τι έχει το κοριτσάκι; Είναι άρρωστο, κοιμάται;?. Και πριν πάρω απάντηση έχωσα αυθόρμητα το χέρι μου στην τσάντα μου να βγάλω ένα παξιμάδι που είχα πάρει μαζί μου για να το φάω με το μεσημεριανό συσσίτιο στη φοιτητική Λέσχη. Άλλωστε, συνηθίζαμε τότε, αν είχαμε τίποτα φαγώσιμο, σύκα, σταφίδες, ελιές, παξιμάδια, να τα παίρνουμε μαζί μας, μήπως λυγίσουν τα πόδια μας στο δρόμο από την πείνα, ή για να το δώσουμε σε κάποιον άλλο άγνωστό μας που τον βλέπαμε να λιποθυμάει και να πέφτει κατάχαμα. Ο άνθρωπος είδε την κίνησή μου, κατάλαβε και απάντησε με ανείπωτη θλίψη: ?Δεν χρειάζεται τίποτα πια το παιδί μου, πέθανε πριν λίγο από την πείνα. Πάω τώρα να το θάψω κάπου κρυφά, για να μη χάσουμε και το δελτίο για τα τρόφιμα. Αν σου περισσεύει τίποτα, δώσ? το σε μένα για να σταθώ στα πόδια μου, να καταφέρω να φτάσω στο σπίτι μου εδώ στο κάτω μέρος του Λυκαβηττού».
Όσο μίλαγε, η συγκίνησή μου, που ανέβαινε σαν κόμπος από το στήθος στο λαιμό μου και μ? έπνιγε, ξέσπασε κι έγινε κλάμα. Γύρισε, με κοίταξε, μου έπιασε τα χέρια και μου ?πε με πνιχτή φωνή. ?Μην κλαις, παιδί μου, κουράγιο. Μπόρα είναι και θα περάσει?. Ένιωσα ανακούφιση. Αφού αυτός ο πονεμένος πατέρας είχε τη δύναμη να πει μπροστά στο πεθαμένο παιδί του τη λέξη κουράγιο, επανάλαβα κι εγώ μηχανικά: ?Ναι, κουράγιο, μπόρα είναι και θα περάσει?.
Τούλα Δρακοπούλου, «Τα παιδιά μας στην Αντίσταση» (στις «Μαρτυρίες 41-44. Η Αθήνα της Κατοχής», τόμος Α?).
«Προχθές πούλησα τις χρυσές μας βέρες....»
Και οι τιμές των αγαθών πρώτης ανάγκης να τραβάνε την ανηφόρα?
5 Φεβρουαρίου ?42: Ποιος θα το ?λεγε προ τριών τεσσάρων μηνών ότι τα τρόφιμα θα έφθαναν σε τέτοιες εξωφρενικές τιμές! Φασόλια 1.700 δρχ., ρύζι 2.500 δρχ., αλεύρι 2.000 δρχ., βούτυρο φρέσκο 5.000 δρχ., τ? αυγά 150 δρχ. το ένα και το κρέας 1.900 δρχ. Αλλά κι αυτά τα προϊόντα είναι σπανιότατα. Λαχανικά σχεδόν ανύπαρκτα. Ο μισθός ενός οικογενειάρχη μεσαίας τάξεως κατά μέσον όρο δεν είναι μεγαλύτερος από 5-8.000 δρχ., πώς να ζήσει αυτός κι η οικογένειά του; Αυτό το πρόβλημα τ? αντιμετωπίζουμε όλοι μας. Προχθές πούλησα τις χρυσές μας βέρες και πήρα τρεις οκάδες αλεύρι!
Μίνος Δούνιας, «Έπειτα από 120 χρόνια ελεύθερης ζωής είμεθα πάλι σκλάβοι» (στις «Μαρτυρίες 41-44. Η Αθήνα της Κατοχής», τόμος Α?).
http://makeleio.gr