Το άλλο επίπεδο
Η αλλεπάλληλη φόρμα, το κατ εξακολούθησειν έργο η επανάληψη του ίδιου, η επιτυχία μιας τριβής δίχως φθορά, οδήγησε την επιστήμη της εικόνας σε εφευρήματα, που να αποκλείουν μόχθο, ίχνη ιδρώτα, κάθε ανάγλυφη μνήμη, που οδηγεί στο παλιό. Ο όρος της σύγχρονης ζωής για να εξελιχθεί είναι η λήθη. Το αναπτυσσόμενο πρακτικό πνεύμα απαιτεί τροφή στέρεη, με την έννοια του έτοιμου σκευάσματος. Η αισθητική κονσέρβα όμως είχε να αντιπαλέψει, μια συνέχεια κατορθωμάτων της ανθρωπότητας με αναφορά στην καταγωγή της, με θεμελιώδη ερωτήματα για την πρώτη ζωή, σαν τώρα. Αυτό το "ζωντανό καθολικό" το πάντα άχρονο και παρόντα μαζί που έλκει τα ανθρωπινώτερα βάθη των ανθρώπων, αυτό ακριβώς είναι ο εχθρός. Η τραγωδία του ανθρώπου, ανεκπλήρωτοι πόθοι, βαθιά ακατανόητη πίστη, καρδιοχτύπι, αρρώστια, η αγκαλιά μετά το ταξίδι, το παιχνίδι , η όρεξη, η πατρίδα, και τόσα πολλά άλλα, που δύνανται να αναβλύζουν τη θάλασσα του κόσμου που από πάντα ο άνθρωπος κολυμπούσε, αυτός είναι ο εχθρός.
Η φυτεμένη υπόσχεση στην ψυχή από τον Πλάστη της, έγινε αντικείμενο προς εξέταση στην Αναγέννηση. Όπως ένα χέρι που απλώνεται, όπως το χέρι του Ιούδα.
Η τεχνουργία του καλλιτέχνη, να αποκαθηλώσει την βαθιά αγωνία, τον φόβο της προδοσίας, κάθε χαρτογραφημένο ίχνος, που να δείχνει τον δρόμο στον άσωτο. Όλα ρέουν, τα πάντα υπόκεινται σε μια εφήμερη αιωνιότητα, μια αντιφατική πραγματικότητα που ειρηνέυεται από μόνη της, ένας άλλος κόσμος που "εξαφανίζει". Μια ένωση δυνάμεων, που σχηματίζουν την δεσποσύνη όλων μας, τον κρυφό πόθο, να απαλλαγούμε από την ευθύνη της λασπωμένης ζωής μας. Το χρέος δεν αντέχεται.
Η κρυφή υπόσχεση που γοητεύει τον φτωχό, ένα ανοιχτό συμβόλαιο "παραδείσου", η αντικατάσταση της ζωής μας με μια αισθητική φαντασιακή "καλοσύνη" , της παρεξηγημένης Εύας.
Ο άνθρωπος ζητιάνος της Ζωής, και δίπλα του απλώνεται η Ζωή, και τον υιοθετεί.
Η Αναγέννηση ανατέλλει, και δύει στην καρδιά του ανθρώπου η πραγματικότητα της συνεχούς ζωής, αυτής με αίμα , από τον Θεό του.
Αυτό το αίμα και αυτό το αναστάσιμο σώμα που μοιράζεται θα περιφρονήσει ο " ολόκληρος" Αναγεννησιακός.
Η φλόγα, που ζητά τροφή, είναι και αυτή αγνοουμένη στον "νέο" Δυτικό, γιατί η εξουσία της Αιγύπτου δεν έφυγε γιατί ονομάστηκε Κλεοπάτρα. Ο ακρογωνιαίος λίθος εξουσίας και ηδονής. Αυτό το θηλυκό κεφάλι , θα προσφέρει οράματα.
Έτσι η Δύση μετά το Βυζάντιο θα ζήσει με το φόβο της Zωής, και έτσι "ζωγραφίζει" ένα όραμα, τον Χριστό να φεύγει, χάνεται στον ουρανό. Έπειτα παύση . Αυτό το σκοτάδι είναι ο καμβάς του οράματος, εκεί θα γεννηθεί η Δυτική τέχνη.
Κάθε ζωγράφος και ένα "φλας ζωής", μια ακολουθία μοναδικών επαναλήψεων. Αυτή η σκλαβιά με διαλείμματα ψευδαίσθησης "αισθητικής ζωής", θα γεννήσει τον μινιμαλισμό του σύγχρονου βίου.
Έτσι η ζωή μας ασπόνδυλη θα αρθρωθεί στην αναμονή του "νέου".
Η "μαγεία". Η ανάγκη μιας αποκαλύψεως. Η "νέα γη", ένα αλλεπάλληλο συνεχές που γυρνά γεννώντας με την ψευδαίσθηση εικόνων νοερών ένα σύμπαν ιδιωτικό, η βαθιά εικόνα αμέτρητων εικόνων που αλληλοκαλύπτονται, εμφανίζονται ως μοναδικές, και κυριαρχούν αισθητηριακά, αντικαθιστώντας κάθε μνήμη σώματος. Η αλάνθαστη ακολουθία καλύπτει , τον θάνατο, και ξανά και ξανά αναγεννά συνεχώς κεφάλι Ύδρας.
Το "νέο", εύκολα θα δοθεί φυτεμένο με τον κόκκο, μιας ζωής προσχεδιασμένης. Ο πυρήνας αυτός θα φουντώσει ελπίδα, στον "αγαθό δυτικό" ο οποίος προσμένει, αφηρημένα.
Η λύση θα βρεθεί στο πολλαπλό, στο "γέμισμα της ζωής" με την εικόνα ενός πυρήνα διατιθέμενο προς όλους. Κάτι σαν χρήμα, κάποιο χαρτί που ανταποκρίνεται σε κάποια αξία. Αυτό το πάρε δώσε του ίδιου θα αποτελέσει την μέγιστη ψευδαίσθηση νοήματος στην Δυτική "οικογένεια". Ο αόρατος "Πατέρας" αυτής της οικογένειας, θα αποδεικνίεται αξιακά μέσα από το ευτελές χαρτί, αυτή η χαρτοκοπτική πίστη σαν τα κολάζ των κυβιστών, θα αρχινίσουν χαριτωμένα την ευφορία κάποιας ζωής που τρέχει , ρυθμιζόμενη, από αόρατη πρόνοια και με την ιδέα κάποιου κέντρου που προνοεί για εμάς, υπέρ ημών.
Εκεί , ακριβώς σε αυτό το πηγάδι το στείρο θα κατέβει το πρόσωπο κατ΄αρχήν, και έπειτα το χέρι του.
Η εξέλιξη της θεατρικότητας που κατεβαίνοντας από τους πίνακες θα γίνει στερεότυπο συμπεριφοράς του πλήθους. Το στερεότυπο αντικαθιστά το πρωτότυπο, ο πλακάτος κόσμος κατά το πρότυπο της οθόνης κωδικοποιεί την σκιά, ώστε να ανα-τυπώνει "άνθρωπο".
Η ανατολή νέας εικόνας , ο κεκεδισμός. Η "κίνηση" του αμετακίνητου, και του ακατοίκητου ανθρώπου. Η λύση βρίσκεται στο "ναι", το "χαμόγελο" της Ανατολής, ως συμπαντική πλέον, ηχώ συμπεριφοράς, αλάνθαστης. Ένα συμβόλαιο υποχρεωτικής ευτυχίας, από νόμο εκτός γης. Οι κανόνες έρχονται πλέον από τη νύχτα του σύμπαντος και μιας συνεχής δημιουργίας της οποίας επανάληψη και σκιά, γινόμαστε.
Συνεχίζεται.
Ένα Πείραμα σε Βάθος.
Η αλλεπάλληλη φόρμα, το κατ εξακολούθησειν έργο η επανάληψη του ίδιου, η επιτυχία μιας τριβής δίχως φθορά, οδήγησε την επιστήμη της εικόνας σε εφευρήματα, που να αποκλείουν μόχθο, ίχνη ιδρώτα, κάθε ανάγλυφη μνήμη, που οδηγεί στο παλιό. Ο όρος της σύγχρονης ζωής για να εξελιχθεί είναι η λήθη. Το αναπτυσσόμενο πρακτικό πνεύμα απαιτεί τροφή στέρεη, με την έννοια του έτοιμου σκευάσματος. Η αισθητική κονσέρβα όμως είχε να αντιπαλέψει, μια συνέχεια κατορθωμάτων της ανθρωπότητας με αναφορά στην καταγωγή της, με θεμελιώδη ερωτήματα για την πρώτη ζωή, σαν τώρα. Αυτό το "ζωντανό καθολικό" το πάντα άχρονο και παρόντα μαζί που έλκει τα ανθρωπινώτερα βάθη των ανθρώπων, αυτό ακριβώς είναι ο εχθρός. Η τραγωδία του ανθρώπου, ανεκπλήρωτοι πόθοι, βαθιά ακατανόητη πίστη, καρδιοχτύπι, αρρώστια, η αγκαλιά μετά το ταξίδι, το παιχνίδι , η όρεξη, η πατρίδα, και τόσα πολλά άλλα, που δύνανται να αναβλύζουν τη θάλασσα του κόσμου που από πάντα ο άνθρωπος κολυμπούσε, αυτός είναι ο εχθρός.
Η φυτεμένη υπόσχεση στην ψυχή από τον Πλάστη της, έγινε αντικείμενο προς εξέταση στην Αναγέννηση. Όπως ένα χέρι που απλώνεται, όπως το χέρι του Ιούδα.
Η τεχνουργία του καλλιτέχνη, να αποκαθηλώσει την βαθιά αγωνία, τον φόβο της προδοσίας, κάθε χαρτογραφημένο ίχνος, που να δείχνει τον δρόμο στον άσωτο. Όλα ρέουν, τα πάντα υπόκεινται σε μια εφήμερη αιωνιότητα, μια αντιφατική πραγματικότητα που ειρηνέυεται από μόνη της, ένας άλλος κόσμος που "εξαφανίζει". Μια ένωση δυνάμεων, που σχηματίζουν την δεσποσύνη όλων μας, τον κρυφό πόθο, να απαλλαγούμε από την ευθύνη της λασπωμένης ζωής μας. Το χρέος δεν αντέχεται.
Η κρυφή υπόσχεση που γοητεύει τον φτωχό, ένα ανοιχτό συμβόλαιο "παραδείσου", η αντικατάσταση της ζωής μας με μια αισθητική φαντασιακή "καλοσύνη" , της παρεξηγημένης Εύας.
Ο άνθρωπος ζητιάνος της Ζωής, και δίπλα του απλώνεται η Ζωή, και τον υιοθετεί.
Η Αναγέννηση ανατέλλει, και δύει στην καρδιά του ανθρώπου η πραγματικότητα της συνεχούς ζωής, αυτής με αίμα , από τον Θεό του.
Αυτό το αίμα και αυτό το αναστάσιμο σώμα που μοιράζεται θα περιφρονήσει ο " ολόκληρος" Αναγεννησιακός.
Η φλόγα, που ζητά τροφή, είναι και αυτή αγνοουμένη στον "νέο" Δυτικό, γιατί η εξουσία της Αιγύπτου δεν έφυγε γιατί ονομάστηκε Κλεοπάτρα. Ο ακρογωνιαίος λίθος εξουσίας και ηδονής. Αυτό το θηλυκό κεφάλι , θα προσφέρει οράματα.
Έτσι η Δύση μετά το Βυζάντιο θα ζήσει με το φόβο της Zωής, και έτσι "ζωγραφίζει" ένα όραμα, τον Χριστό να φεύγει, χάνεται στον ουρανό. Έπειτα παύση . Αυτό το σκοτάδι είναι ο καμβάς του οράματος, εκεί θα γεννηθεί η Δυτική τέχνη.
Κάθε ζωγράφος και ένα "φλας ζωής", μια ακολουθία μοναδικών επαναλήψεων. Αυτή η σκλαβιά με διαλείμματα ψευδαίσθησης "αισθητικής ζωής", θα γεννήσει τον μινιμαλισμό του σύγχρονου βίου.
Έτσι η ζωή μας ασπόνδυλη θα αρθρωθεί στην αναμονή του "νέου".
Η "μαγεία". Η ανάγκη μιας αποκαλύψεως. Η "νέα γη", ένα αλλεπάλληλο συνεχές που γυρνά γεννώντας με την ψευδαίσθηση εικόνων νοερών ένα σύμπαν ιδιωτικό, η βαθιά εικόνα αμέτρητων εικόνων που αλληλοκαλύπτονται, εμφανίζονται ως μοναδικές, και κυριαρχούν αισθητηριακά, αντικαθιστώντας κάθε μνήμη σώματος. Η αλάνθαστη ακολουθία καλύπτει , τον θάνατο, και ξανά και ξανά αναγεννά συνεχώς κεφάλι Ύδρας.
Το "νέο", εύκολα θα δοθεί φυτεμένο με τον κόκκο, μιας ζωής προσχεδιασμένης. Ο πυρήνας αυτός θα φουντώσει ελπίδα, στον "αγαθό δυτικό" ο οποίος προσμένει, αφηρημένα.
Η λύση θα βρεθεί στο πολλαπλό, στο "γέμισμα της ζωής" με την εικόνα ενός πυρήνα διατιθέμενο προς όλους. Κάτι σαν χρήμα, κάποιο χαρτί που ανταποκρίνεται σε κάποια αξία. Αυτό το πάρε δώσε του ίδιου θα αποτελέσει την μέγιστη ψευδαίσθηση νοήματος στην Δυτική "οικογένεια". Ο αόρατος "Πατέρας" αυτής της οικογένειας, θα αποδεικνίεται αξιακά μέσα από το ευτελές χαρτί, αυτή η χαρτοκοπτική πίστη σαν τα κολάζ των κυβιστών, θα αρχινίσουν χαριτωμένα την ευφορία κάποιας ζωής που τρέχει , ρυθμιζόμενη, από αόρατη πρόνοια και με την ιδέα κάποιου κέντρου που προνοεί για εμάς, υπέρ ημών.
Εκεί , ακριβώς σε αυτό το πηγάδι το στείρο θα κατέβει το πρόσωπο κατ΄αρχήν, και έπειτα το χέρι του.
Η εξέλιξη της θεατρικότητας που κατεβαίνοντας από τους πίνακες θα γίνει στερεότυπο συμπεριφοράς του πλήθους. Το στερεότυπο αντικαθιστά το πρωτότυπο, ο πλακάτος κόσμος κατά το πρότυπο της οθόνης κωδικοποιεί την σκιά, ώστε να ανα-τυπώνει "άνθρωπο".
Η ανατολή νέας εικόνας , ο κεκεδισμός. Η "κίνηση" του αμετακίνητου, και του ακατοίκητου ανθρώπου. Η λύση βρίσκεται στο "ναι", το "χαμόγελο" της Ανατολής, ως συμπαντική πλέον, ηχώ συμπεριφοράς, αλάνθαστης. Ένα συμβόλαιο υποχρεωτικής ευτυχίας, από νόμο εκτός γης. Οι κανόνες έρχονται πλέον από τη νύχτα του σύμπαντος και μιας συνεχής δημιουργίας της οποίας επανάληψη και σκιά, γινόμαστε.
Συνεχίζεται.
Ένα Πείραμα σε Βάθος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου